Κάπως έτσι ένιωσαν οι μαθητές της ΣΤ` τάξεως, όταν κλήθηκαν να γράψουν μια έκθεση με θέμα «Αποχαιρετώντας το Δημοτικό». Εξαιρετικές, ομολογώ, οι παρουσιάσεις των μαθητών. Ωστόσο, η έκθεση της εξαιρετικής μαθήτριά μας, Ιόλης Μυτιληνάκη- όπως θα διαβάσετε παρακάτω - απηχεί στο σύνολό της τη συναισθηματική φόρτιση των μαθητών.
Παιδιά μου, μην ξεχάσετε ποτέ τα όμορφα χρόνια που ζήσατε σε αυτό το εδώ το απάνεμο λιμάνι, το σχολείο σας. Τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής σας. Να θυμάστε με ευγνωμοσύνη αυτούς που σας έμαθαν γράμματα, που σας συμβούλευσαν, που στάθηκαν κοντά σας, τους δασκάλου σας. Και ας είναι αυτό το σχολείο το σημείο αναφοράς σας σε κάθε στιγμή.
Εύχομαι από καρδιάς, πάντα ψηλότερα να ανεβαίνετε, πάντα μακρύτερα να βλέπετε. Και να έχετε κατά νου, πως στο διάβα μας από τη ζωή, κάθε βήμα σημαίνει και μια επιλογή. Και είναι πολύ όμορφο να μπορούμε να διαλέγουμε τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να ζήσουμε. Αρκεί να πλουταίνουμε και να γαληνεύουμε μέσα από τα χαμόγελα και τα δάκρυα...
Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
ΚΟΡΔΟΝΟΥΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΚΟΡΔΟΝΟΥΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ
Για τους πιο υπέροχους συμμαθητές που θα μπορούσα να είχα ποτέ.
Λοιπόν! Ήρθε η στιγμή. Εκείνη η στιγμή που δεν ήθελα να έρθει. Να αφήσω τους φίλους μου, το σχολείο μου, τους δασκάλους μου. Έλεγα μικρή « Άντε, να τελειώσω το δημοτικό, να πάω γυμνάσιο, να μεγαλώσω.» Όμως τώρα, κοίτα που ήρθε αυτή η στιγμή που περίμενα, και δεν θέλω να φύγω. Δεν το φανταζόμουν έτσι. Δεν το φανταζόμουν καθόλου έτσι.
Και κλαίω. Και συγκινούμαι. Όχι πως δεν συγκινούμαι κι εύκολα. Δεν μπορώ να πω, πως όλες οι αναμνήσεις μου από το σχολείο είναι χαρούμενες. Αλίμονο! Είναι όμως πολύτιμες. Αυτές θα σκέφτομαι στις δύσκολες στιγμές . Αυτές και μόνο αυτές.
Σαν χθες ήταν που ετοιμαζόμουν για την πρώτη μου μέρα στο σχολείο. Χρόνια πολλά, ατελείωτα φαίνονται. Για μένα είναι λίγες ώρες πριν. Γέλια, κλάματα, χαρές και λύπες. Δεν μπορεί αυτά να μας τα πάρει ο χρόνος. Όχι, δεν θα το επιτρέψω αυτό!
Γιατί εσείς… με εσάς μάλωσα και γέλασα, με εσάς μοιράστηκα ό,τι είχα και δεν είχα. Δεν χρειάζεται να μου πείτε πως νιώθετε γιατί το ξέρω ήδη. Νιώθετε όπως κι εγώ.
Θέλω να ξέρετε πως τώρα, τώρα που τα δάκρυα δεν λένε να στερέψουν, τώρα που το κάθε λεπτό μετράει, θα σας σκέφτομαι κάθε στιγμή. Γιατί πια δεν είστε μόνο οι φίλοι μου, είστε η οικογένειά μου. Μια μεγάλη, υπέροχη οικογένεια. Είστε οι καλύτεροι συμμαθητές που θα μπορούσε να έχει κανείς. Κι αν είχα την ευκαιρία να αλλάξω κάτι σε εσάς, δεν θα άλλαζα τίποτα!
Είστε, ήσασταν και θα είστε για πάντα μοναδικοί ! Οι πραγματικοί μου φίλοι!
ΙΟΛΗ ΜΥΤΙΛΗΝΑΚΗ
ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤ1
